0 تراز
957 بازدید
آغاز گفتمان دسامبر 13, 2018 در ایران امروز از سوی ایرانی
درود بر شما.پرسشی دارم: چرا باید دل به چیزی ببندم که پایدار نیست؟ سرزمین، خاک،میهن و... پایدار نیستند.وقتی من بمیرم آیاپس از مرگم سرزمین ایران با من خواهد بود و سودی برایم خواهد داشت؟

2 پاسخ

+3 تراز
پاسخ داده شده دسامبر 13, 2018 از سوی (3,595 تراز)

درود بر شما

همانگونه که فرموده اید جهان ناپایدار است و بزرگان گفته اند به جهان ناپایدار دلبستن نادرست است .

فردوسی بزرگ می فرماید :

یکی پند گویم ترا من درستدل از مهر گیتی ببایدت شست

و بینش و آرمان او از اینکه دل نباید به این جهان بست ، همانا دلبستن به سرمایه های مادی و بزرگی خواهی (قدرت طلبی) و آز و رشک در زندگی است که با فرارسیدن مرگ همه نابود خواهد شد و هیچیک بکار آدمی نخواهد آمد . اما نکته اینجاست که نام نیکو و کردار نیک پس از مرگ و با نابودی تن آدمی ، نابود نخواهد شد . مانند نام نیکوی خود فردوسی که پس از گذشت هزار سال همه جا بر زبانها است .

نباشد همی نیک و بد پایدارهمان به که نیکی بود یادگار

بنابراین همه چیز جهان ناپایدار نیست و کردارهای نیکو و در پی آن نام نیکو می تواند پس از مرگ نیز زنده بماند . دوستداشت کشور و سرزمین و در پی آن انجام کارهای نیکو برای سربلندی و آبادی کشور می تواند افزون بر اینکه یاد و نام ما را زنده نگاه دارد ، زندگی بهتری را برای فرزندان خودمان و آیندگان این سرزمین به ارمغان بیاورد . اما اگر هیچ مهری به سرزمین خود نداشته باشیم و در برابر نابودی و ریزش سرمایه های آن هیچ کاری نکنیم ، نه نام نیکی برای خودمان بیادگار گذاشته ایم ، نه سربلندی برای کشورمان و نه سود و آبادانی برای فرزندانمان در آینده .

به سروده ی زیر از ملک الشعرای بهار بنگرید و ببینید که همانند همین پرسش را انوشیروان از یک پیرمرد کهنسال که در حال کاشت درختی بود می پرسد و پیرمرد ایرانی چه پاسخی بدو می دهد :

شاه انوشیروان به موسم دی
رفت بیرون ز شهر بهر شکار
در سر راه دید مزرعه‌ای
که در آن بود مردم بسیار
اندر آن دشت پیرمردی دید
که گذشته است عمر او ز نود
دانهٔ جوز در زمین می‌کاشت
که به فصل بهار سبز شود
گفت کسری به پیرمرد حریص
که: «چرا حرص می‌زنی چندین؟
پایهای تو بر لب گور است
تو کنون جوز می‌کنی به زمین
جوز ده سال عمر می‌خواهد
که قوی گردد و به بار آید
تو که بعد از دو روز خواهی مرد
گردکان کشتنت چه کار آید؟»
مرد دهقان به شاه کسری گفت:
« مردم از کاشتن زیان نبرند
دگران کاشتند و ما خوردیم
ما بکاریم و دیگران بخورند»

اگر بخواهیم ناپخته بدین پرسش بنگریم باید چنین بپنداریم که فرزندان ما هم پس از مرگ برای ما سودی نخواهند داشت ، پس دوست داشتن آنان نیز بیهوده است . آیا این درست است ؟ روشن است که نه.

0 تراز
پاسخ داده شده اوت 15, 2022 از سوی (164 تراز)

درود

در این باره هیچ بایدی در میان نیست. میهن‌دوستی اگر به بت‌سازی و جریان‌های نژادپرستی آلوده نشود، بسیار ستودنی است.
بزرگوار، هر گام در زندگی انسان، زمینه‌ساز گام و گام‌های پس از آن خواهد شد.
آنگاه که انسان بر پایه‌ای نیک و درست به مهرورزی میهن خویش برآید، گامی برداشته که گام‌های پس از آن یک به یک آکنده از رفتار و منشی ستودنی‌ست. یکی از نخستین آنها، مردم دوستی و مهر به هم‌میهنانش می‌باشد که این مهرورزی آنچنان در اندیشه او گسترده خواهد شد که دیری نمی‌پاید که مهر به هم‌میهن، جای خود را به انسان دوستی دهد و ...
آنچه تا بدینجا نوشتم نمونه‌ای بسیار ساده از بازخورد میهن‌دوستی برای انسان در زمان زندگی بود.
درباره مرگ و پس از آن:
با مرگ، همه چیز پایان می‌پذیرد.
پس پرسش شما نیازمند بازبینی و ویرایش است.
پس از مرگ، خودتان هم نیستید، چه رسد به میهن و ...!
از همه اینها گذشته، میهن ماهیت مادی ندارد بلکه باوری است در اندیشه و پندار ما. باوری که به آنی زاده نخواهد شد و بسیار چیزها در جان بخشیدن بدان دست‌اندرکارند و این باور در اندیشه هر کس ریختی یکتا و دگرگون با دیگران دارد. از این روی، نخست روشن بفرمایید که میهن از نگاه شما چیست و چگونه است؟
سپاس

گفتمان های پیشنهادی

+1 تراز
2 پاسخ
0 تراز
1 پاسخ
آغاز گفتمان مارس 2, 2021 در ایران امروز از سوی احمد رضایی
0 تراز
1 پاسخ
آغاز گفتمان فوریه 11, 2021 در ایران امروز از سوی BARDIA
...