درود
در این باره هیچ بایدی در میان نیست. میهندوستی اگر به بتسازی و جریانهای نژادپرستی آلوده نشود، بسیار ستودنی است.
بزرگوار، هر گام در زندگی انسان، زمینهساز گام و گامهای پس از آن خواهد شد.
آنگاه که انسان بر پایهای نیک و درست به مهرورزی میهن خویش برآید، گامی برداشته که گامهای پس از آن یک به یک آکنده از رفتار و منشی ستودنیست. یکی از نخستین آنها، مردم دوستی و مهر به هممیهنانش میباشد که این مهرورزی آنچنان در اندیشه او گسترده خواهد شد که دیری نمیپاید که مهر به هممیهن، جای خود را به انسان دوستی دهد و ...
آنچه تا بدینجا نوشتم نمونهای بسیار ساده از بازخورد میهندوستی برای انسان در زمان زندگی بود.
درباره مرگ و پس از آن:
با مرگ، همه چیز پایان میپذیرد.
پس پرسش شما نیازمند بازبینی و ویرایش است.
پس از مرگ، خودتان هم نیستید، چه رسد به میهن و ...!
از همه اینها گذشته، میهن ماهیت مادی ندارد بلکه باوری است در اندیشه و پندار ما. باوری که به آنی زاده نخواهد شد و بسیار چیزها در جان بخشیدن بدان دستاندرکارند و این باور در اندیشه هر کس ریختی یکتا و دگرگون با دیگران دارد. از این روی، نخست روشن بفرمایید که میهن از نگاه شما چیست و چگونه است؟
سپاس