پادسخنگو(پاسخ دهنده)ی پرسش هایتان استم.

Question

هر پرسشی درباره ریشه شناسی، واژه شناسی، برابر یابی، برابر سازی، ساختار زبان و دستور زبان دارید بپرسید؟

یا من و یا کس دیگری پادخواهدسخنید.

سپاس بیکران از همراهی و هموندی شما

Answer 1

به وند-ی برای بزرگی و بزرگ بودن نیازمند ایم.

Comments

فردید(منظور)تان از بزرگی چیست؟

پسوند انگ، پرفشارترین(فشنگ) پسوند است.

مانند:

ارژنگ: ارژمندترین

فرهنگ: فره(فره ایزدی)مندترین

فشنگ: پرفشارترین

پلنگ: پَل(خال)مندترین

نهنگ: نَه(سنگینی، وزن)مندترین

تفنگ، خدنگ و…

همچنین پیشوند اَبَر یا اَپَر نیز کاربردیست:

اپرویژ(پرویز)(ویژه ترین)،ابرکهرمان(قهرمان)، ابرکوه، اپرهام(ابراهیم)(هامی ترین) و…

---

پیشوند ابر- بیشتر نمایاننده ی زینه ی بالاتر و بهتر است.

ابرنیرو : نیرو-یی بالاتر و بیشتر

ابررایانه : رایانه-ای نیرومندتر و پیشرفته‌تر

---

بله سخن شما درست است، من نیز به همین مایه پرسیدم که فردید تان چیست.

Answer 2

چه کنیم که کارواژگان هم گدرا و هم ناگدرا نباشند؟

Comments

ساختار گذرا و ناگذرا سازی پارسی را بیآموزیم و هر یک را در جای درست و راستین خود بهریم.

پارسی دو گونه گذرا سازی دارد 

یکم: نوکارواژ(فعل جدید) ساختن

(هنگامی که میخواهد کارواژگان ناگذرا را گذرا کند)

مانند:

مردن و کشتن: او مرد/من او را کشتم.

رفتن و بردن: او رفت/من او را بردم.

دوم: افزودن پسوند (ان) به بنواژه(مصدر)

(هنگامی که میخواهد از گذرا را بیشگذرا کند)

مانند:

آموختن، آموزش: من پارسی میآموزم.

آموختاندن، آموزانش: من پارسی را به مینا میآموزانم.

ترسیدن و ترساندن/خوابیدن و خواباندن/خواستن، خواهاندن/چسبیدن و چسباندن

---

باید شیوه یا شیوگان-ی برای همه ی کارواژگان باشد.

پسوند -ان بیشتر چمیکساز (سببیساز) است اگر چه به گدرایی نیز نزدیک است.

---

دوست گرامی چرا میکوشید که همه چیز ها یک گونه کنید مگر دو گونه بودن گذرا سازی آک(عیب) است؟

---

ساختن کارواژه در زبان پارسی میانه بیکرانانه(بدون محدودیت) می انجامیده.از نامواژه، سپت(فروزه)، فزونواژه(حرف اضافه) و سانواژه(قید)، کاواژه می ساخته.

نمونه:

نامواژه: مرگؽنیدن(کشتن) مرگ + اؽنیدن

بنواژه(مصدر): دیداریهیستن(دیدار کردن) دیدار + ایهیستن

سپت: پَیداگؽنیدن(پیدا ساختن) پیداگ + اؽنیدن

فرنام: خْوؽشؽنیدن(از آن خویش کردن) خوؽش + اؽنیدن 

سانواژه: فْرۉدؽدن(فرود آوردن) فرۉد + یدن 

پیشوند: هَمؽنیدن( یکی کردن) هَم+ اؽنیدن

فزونواژه: اَباگؽنیدن (همراهی کردن) اَباگ+ اؽنیدن

---

شیوه دیگری نیز برای ساخت گذرا از ناگذرا بوده کز زبان پارسی میانه برمانده. در این شیوه به ریشه تکواژ(ا) را میافزودند که به آن بالانده میگفتند.

نمونه:

افسَردن: سرد شدن  افساردن: سرد کردن

فْرَزَفتن: پایان یافتن  فْرَزافتن: پایان دادن

فْرَنَفتن: پیش رفتن  فْرَنافتن: پیش بردن، هدایت کردن

این شیوه گذراسازی در زبان پارسی نوین در دِگَراندن کاواژه های برگشتن، نشستن، شکفتن، کفتن به برگاشتن، نشاستن، شکافتن و کافتن مانده.

پِیرَس: https://fa.m.wikipedia.org/wiki/%D9%81%D8%B9%D9%84_%D8%AF%D8%B1_%D8%B2%D8%A8%D8%A7%D9%86_%D9%BE%D8%A7%D8%B1%D8%B3%DB%8C_%D9%85%DB%8C%D8%A7%D9%86%D9%87

---

هنگام-ی که کارواژگان انگلیک را آموزید بایید گدرا یا ناگدرا بودن آن را نیز به‌آموزید. این کار را دشخوار کند. چون کارواژگان اندر انگلیک و پارسیک نشانه-ای برای گدرایی ندارند.

اندر پارسیک سره هر ویژگی یا هند باید نشانه-ای دارده باشد. بدین گونه آموختن پارسیک سره بسیار آسانتر از «فارسی ی فاسد» اکنونیک خواهد بودن.

دو ویژگی ی سببیک بودن و گدرا بودن به گونه-ای اندر هم تنیده اند.

---

اندر پارسیک سره هر ویژگی یا هند باید نشانه-ای دارده باشد. زوان اکنونیک ما (نیز پارسیک میانیک) سامان ندارد. پارسیک سره باید سامانمند باشد.

---

دوست گرامی

چون پارسی باستان و همچنین انگلیک باستان گردانشیک بوده مانند آلمانیک و روسیک و دیگر زبانهای هندواروپایی پس نیازی به گذرایی و ناگذرایی نبوده.

در زبانهای گردانشیک هر واژه نسبت به نخش میگردَد:

در پارسی باستان هیچ گذرا و ناگذرایی نبوده.

نمونه: کارواژه رفتن در پارسی باستان

ناگذرا: مهرادَ(واکه َ نماینده کنندگی(نهاد)) رفت: مهراد رفت.

گذرا: مهرادَ میناَم(پسوند َم نماینده کنیدگی) رفت: مهراد مینا را برد.

بیشگذرا: مهرادَ میناَم ایرانا(پسوند ا نماینده ازکنیدگی) رفت: مهراد مینا را به ایران برد.

 همینجور که میبینید کارواژه نمیگردد.

بیک اکنون پارسی نوین و انگلیک، هردو زبانهای واکاویک اند و در زبانهای واکاویک هر واژه نسبت به جایگاه نخش میگیرد:

نمونه: در انگلیک سهان های روا(مثبت) همواره برپایه ساختار زیر اند:

نهاد + کارواژه + کنیده + کنیده دوم + ازکنیده +  درکنیده + مکان سانواژ + زمان سانواژ

Subj + Verb +Obj + Second Obj + Prop Obj + Place Adv + Time Adv

و همچنین سهان های ناروا(منفی)، پرسشی و ... هر کدام ساختار جدا دارند.(آلمانیک نیز همینگونه است)

در پارسی سره نیز باید اینگونه باشد چون این ویژگی زبانهای واکاویک است.

نکته: روسیک هنوز گردانشیک مانده.

Answer 3

چگونه نمود (aspect) [برابرواژه ی نمود نادرست است] اندر زوان پارسیک را سامانمند کنید؟

Comments

Aspect: رویکرد، سویه، پادنگر، پَتبینگاه 

رویکرد های زبان پارسی سامیده اند تنها باید آنان را بیابیم.

 

رویکرد های هر زبانی اینان اند:

در پارسی برخی از اینان باید بگردند(تغییر کنند) مانند لپزش(تلفظ)(Phonology)، روال سهان سازی(نحو)(Syntax)

برای نمونه در لپزش باید یک گونه لپزش برای یک مینو باشد بیک اینگونه نیست

مانند: قَهرْمان(کهرمان) که قَهرَمان و قَهرِمان نیز میخوانند

آفریدْگار درست است، آفریدِگار نادرست

مِهرْبان درست است، مَهرَبان نادرست

ساختْمان درست، ساختِمان نادرست

نَخُست و نُخُست

نکته: پارسی زبانی است که با لپزش های ناهمسان مینو ناهمسان میسازد پس هر واژه باید لپزش ویژه خود را داشته باشد و این نیازمند بهرستن از خط لاتین پارسیزه(Unipers) است.

 نمونه از اینگونه واژگان:

خُنَک: سرد/خُنُک: خوب، خوش

خُرد: کوتک، ریز/خِرَد: دانش، آگاهی

تَرد: پَسزدن/ تُرد: شکننده 

و…

نمونه ای دگر در روال باید از زیادگویی پرهیزیم.

---

نمود کارواژه به زمان آن نزدیک است برخ-ی هر دو را یک-ی پندارند.

اندرباره ی درنجش (تلفظ) با شما همداستان ام.

---

سپاس فراوان از همراهی شما