درباره «کارواژه»

Question

به جای verb انگلیگ «کارواژه» را گفته میشود. واژه «کارواژه» از کار+واژه می آید. یعنی همراه با «کار» باشد. خب، اگر اینگونه باشد«بودن» «شدن» و همانند این، در گوهر، کاری انجام نمی گیرد.چرا باید به آنها «کارواژه» گفت؟ اگر «گهواژه»/ «گاهواژه» گفته شود، بهتر نیست. دیدگاه تان چیست؟

Answer 1

اگر گاه = زمان است، ما آن را اندر سره پارسیک اواز به چمه ی «جای» اندرورزانیم نه «زمان». کارواژه برابرواژه-ای کمابیش فرزام است مگر این که واژه-ای بهتر یافته ببود.

Comments

درود دوست ارجمند

در بالا تنها نشانه # و شماره ها بود و اندرنیافتنی.

در نشانی«مهرمیهن» پاسخ شما را دیدم و آن را نمی پسندم. «گاه»  سه چم دارد

1-هنگام،زمان،چون: « کنون گاهِ رفتن است»

2-کواش(قید) چونان: گاه می رود، گاه می ایستد»

3-پسوند: جا(مکان) چون: ورزشگاه ، شامگاه که به چم «زمان و هنگام» باشد

زینرو، وژگانی چون: گاهشناسی، گاهداد،گاهنامه، گاهنبار و دیگر همگی نشانه «زمان» استو

واژه «گاهواژه» بر همین بنیاد استوار است 

با ارج

---

اگر بخواهیم واژگان را اواز بر شالده ی واژه‌نامگان و چمگان گوناگون و پراکنده ی آنان اندر اینجا و آنجا و زوانان کهن و نو اندرورزاندن (استفاده)، پارسیک سره زوان-ی نیرومند و استوار یا خوداستوار و یا (ثابت) و بی‌ابهرش (نامتزلزل و بیتغییر) نخواهد ماندن و بودن.

برای همین نخست باییم برای واژه‌یابی و واژه‌سازی اندر سره پارسیک هند و داتا (قاعده و قانون) داردن و سپس بر شالده ی هندان کارمان را پیش ببریم. اگرنه آن زوان درست و درمان که خواهیم به دستمان نِه‌اید. همچونین سره پارسیک به اویاکرن ویژه ی خویش نیاز دارد که هنوز آماده و فراهم نیست.بژ پراکنده‌وار به برخ-ی از هندان آن پرداخته ام. با اویاکرن پرجداایینی (استثنا) و سست اکنونیک نتوان به پالایش زوان پرداختن.

یک-ی از هندان بسیار ارجمند اندر سره پارسیک نشکستن و کوتاه نکردن بیراین (بیدلیل) و ناخردمندیک (غیرمعقول) واژگان است (نمونه : زینرو، زین پس، ار (اگر))

واژه ی گواش یا کواش اندر واژه‌نامگان چمه ی «صفت و طرز و روش» را دارد و ندانم شما چگونه آن را به چمه ی «قید» اندرورزانده اید.